wiec nie bój się deszczu

bo ja jestem deszczem

co pada na Twoje włosy

i na Twoje ręce..

wahania nastroju powodują

ze juz naprawde nie wiem czego chce. Chyba nigdy nie podejme jakis powaznych krokow co do spelniania moich cudownych marzen.

tak dobrze jest tkwic w bezruchu.

już chcę wrócić, bo

zdanie jest u mnie jak kobieta - cholernie zmienne.

Uwielbiam Wrocław.

i tyle tego dobrego.

i tak trudno

wrócić, kiedy chce się tutaj zostać.

cholernie tu dobrze.

Wrocław witaj.

olszewska ostatnio

nie daje sobie rady i jebie wszysto co zrobiła. Nie wie dlaczego potrafi być taka samowyniszczająca się, ale ma do tego wielki talent.


mój największy talent tego tygodnia. kill me.

chciałabym robic same taki faje zdjęcia, a nie powtarzające się gnioty, gnioty.

w cholerę zatrzymałam sie w znaku zapytania, które konczy pytanie retoryczne. haha..

już niedługo

się wyprowadzam. Wrocław na mnie czeka. A nawet jeśli nie czeka to i tak w nim będę.
Nie mogę sie doczekać, moje mieszkanie w kamienicy jest śmieszne i śliczne.

Mam nadzieję, że wszystko pójdzie tak jak chcę.

tymczasem ostatnie me zdjęcia zrobione jeszcze podczas wakacji moich znajomych. Bo u mnie nadal wakacyjna laba trwa.

och, lato, przypierdol jeszcze troszeczke.

wszechobecna stagnacja

monotonnia. Najgorsza objawia sie zawsze w wakacje. Pomogła jej pogoda, która, jak na lato, jest bardzo nienioniowa. Najchętniej przespałabym caly tydzien, który ma być tak samo deszczowy jak dzisiejszy poranek, popołudnie, południe i wieczór.

Nawet zdjęć sie nie chce robić, bo rozkłada się ręce..

zdjęcia z czerwca.

przyjedź, to się nawrócę

to uwierzę jeszcze raz

Ale nie jest tak szaro, jak w piosence Fisza. Może pogoda nie dopisuje tak bardzo, jak dwie godziny temu, ale lubię tak samotnie spędzać czas w moim pokoju, myśląc o nowych ciuchach, które muszę zakupić, nowych zdjęciach, które pragnę jak najlepiej wykonać. O porządku, który w przedziwny sposób nastał w moim pokoju.

przywieź mi obrazki ładne, książki mądre i słodycze albo landrynkowa piękną śmierć..

Myślę, że niesposób dojść do całkowitego porozumienia  z własnymi, nieokiełznanymi myślami, które w takich sytuacjach jak teraz, samotność, wręcz bombardują moją głowę. Z jednej strony uwielbiam te chwile, a z drugiej tak trudne wtedy wyłapać naprawdę dojrzałe i niepowtarzalne słowa, które mogą być kwintesencją tego stanu, w którym się znajduję.

Jest dobrze, jak jest. !

a moje pierwsze baaardzo delikatne akty z Olą wyszły, jak dla mnie, lepiej niż mogłam się spodziewać!

leżę sobie w pozycji embrionalnej

a tu nagle z nieba zaczynają spadać pomarańcze.

zdjęcia z dziś.

dzisiaj, jak nigdy,

widzę świat w czerni i bieli, w odcieniach szarości. Przychodzi mi to łatwo, może za sprawą szarugi za oknem. Kompletnie ogarnia wielka chandra jesienna. Rozróżniasz nawet ludzi, jak w pozytywizmie, jeśli się nie mylę, na postaci czarne i białe. Ale nie widzisz, kto ma za plecami nóż i w Twe plecy go wbije..

Stagnacja. Słowo oznaczające monotonię i w sumie nudę, a jakże pięknie brzmi, jakie cudne brzmienie liter wypowiadanych sprawia, że aż chcę się w stagnację popaść. Słowo, równie pięknie brzmiące co stagnacja, to awersja, choć oznacza wstręt, nie lubienie. A brzmi jakby słowo to oznaczało, coś pięknie rozwijającego się, jak rosnące słoneczniki, na które uwielbiam patrzeć, lecz samo słowo 'słonecznik' kojarzy mi się raczej z czymś ciężkim...

Na zakończenie zarzucę zdjęciem. A może i dwoma.

a jednak trzema..

załap smuta o takiej godzinie

to Twoja duszą krzyknie: Katarzyna, idź już spać. Ale tak trudno przejść obok siebie obojętnie.

do dupy wszystkie plany, do dupy cała świetlista otoczka mojej osoby.


chyba coś pierwszy raz od długiego czasu zrozumiałam. Ale jest to tak trudne w opisaniu. Aż sama się dziwię ręką, które naciskają na klawisze.
tęsknię za sobą, bo czuję coś nietak, jakąś nutę wyjętą, której brak sprawia pustkę na pięciolinii.
jestem? a może i niezbyt.
Nie mam siły na te wszystkie moje myśli, ogarnął mną wielki nieogar, który dusi. Czasami aż trudniej złapać oddech.

jeszcze tylko wtorek i czwartek i zacznę się cieszyć wolnością tak od początku do końca...
 a potem pójdę do pracy.

doszłam do porozumienia

z moimi myślami. i poszłam na zdjęcia ze śliczną Dominiką, z którą byłam pierwszy i na pewno nie ostatni raz.

dziś horyzontalnie.

tutaj intymność

boję się wklejać, ale niech to będą słowa i łzy wylane na papier.

do tego to.



'
Życie po tym wszystkim wydaje się być takim nieuporządkowanym. Wszystkie ściany są smutne, słońce wychodząc za chmur zdaje się razić, nie dawać ciepło. Wszystko jest takie suche i szorstkie, nic nie dodaje otuchy, w niczym nie można znaleźć oparcia. Puste, nic nieznaczące cztery ściany i ta rozdzierająca serce pustka i wspomnienia, których nie umiem sobie przypomnieć. Bezradność, układanie ust w grymas bólu, na który spadają łzy, jak podczas ulewy. I ogromnie mocna gestykulacja, ściskanie dłoni, kulenie się, kopanie i rzucanie czym się da. To nie miało tak wyglądać i nie miało tak być. Nie przypuszczałam nigdy, że śmierć może być tak blisko..


Myślałam, że życie jest coś warte, że jest coś takiego co sprawia, że mimo wszystko chce się tu być, czasami nawet na przekór czemuś. Gdzie jest nadzieja, mówiąca, że wszystko będzie dobrze i nic złego się nie stanie, która pozwoli iść dalej..?

Przecież śmierć w tym wieku jest nienormalna, niedorzeczna. Tak nie może być, to nie może istnieć. Nigdy w to nie uwierzę, nie chcę w to wierzyć, nie potrafię. Tu dopiero zaczynają się problemy. One się nie kończą, tylko pogłębiają..





Zbyt wcześnie na umieranie.

'

nie było mnie dawno

żem internetu nie miała miesiąc, a drugi się uczyłam.
i zdjęcia Kamili zrobiłam :D

i moje najulubione





pod koniec ferii

chcę się uczyć wosu.


to smutne ;C

takie mi się udało cuda stworzyć starym zenitkowym

jest zbyt późno

by pójśc spać to zostaje mi obrabiać starocie.

poproszę niekończące się paznokcie

co bym je mogła obgryzać w stresie i w radości!